Kał na pasożyty

Badanie kału na pasożyty jest ważnym narzędziem diagnostycznym dla lekarzy. To szybka metoda wykrywania obecności pasożytów wewnętrznych człowieka. Badanie polega na preparowaniu próbki kału zagęszczeniową metodą flotacji, umieszczeniu preparatu pod mikroskopem i identyfikacji obecnych pasożytów lub ich jaj. Badanie obejmuje identyfikację takich pasożytów jak płazińce, obleńce lub nicienie. W niektórych przypadkach może być konieczne wykonanie dodatkowego testu laboratoryjnego, aby potwierdzić diagnozę.

Badanie kału na pasożyty - cel badania 

Badanie kału w kierunku pasożytów to metoda diagnostyczna stosowana do wykrywania pasożytów lub ich jaj. Badanie polega na analizie odpowiednio przygotowanej próbki kału pod mikroskopem. Wyniki badania są szybkie i pomocne w postawieniu diagnozy i opracowaniu planu leczenia chorób pasożytniczych.

Jakie pasożyty może wykryć badanie kału na pasożyty?

Badanie kału umożliwia identyfikację pasożytów takich jak owsiki, glista ludzka, tasiemce, włosogłówki, dorosłe postacie węgorka jelitowego oraz inne rzadziej spotykane gatunki pasożytów. 

Owsiki, czyli Enterobius vermicularis rozmnażają się i bytują wyłącznie u człowieka. Zakażenia najczęściej dotyczą dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, ale dotyczą również dorosłych. Objawem owsicy jest  świąd okolicy odbytu, który najczęściej pojawia się w nocy i może powodować nadpobudliwość i trudności ze spaniem. Oprócz świądu objawami owsicy mogą być nudności, brak apetytu, bóle głowy, zgrzytanie zębami, nadpobudliwość i bladość skóry. Inwazja łatwo się rozprzestrzenia, często dochodzi do autoinwazji. Do zakażeń dochodzi przez połknięcie jaj, które przenoszone są za pomocą zabrudzonych rąk. 

Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) jest pasożytem szeroko rozpowszechnionym na świecie. Głównym żywicielem tych pasożytów jest człowiek a najczęściej dzieci. Po inwazji pasożytów najczęściej rozwija się glistnica. Migrujące larwy mogą doprowadzić do rozwoju stanu zapalnego, przenikając do płuc, powodują kaszel, duszności i wysoką temperaturę. Konglomeraty glist mogą doprowadzić do niedrożności jelit. Charakterystyczne objawy pojawiają się po przewędrowaniu glist do żółci, trzustki lub żołądka. Glisty wydalane są z kałem w okresie od 1-12 tygodni po inwazji pasożytów.

Tasiemce (Taenia) bytują w jelicie cienkim ludzi oraz innych gatunków zwierząt. Po spożyciu jaj przez odpowiedniego gospodarza pośredniego (świni i innych zwierząt oraz ludzi), jaja docierają do ściany jelit i migrują do mięśni poprzecznie prążkowanych, do mózgu, wątroby i innych tkanek gospodarza, gdzie rozwijają się w wągry (cysticerkusy), wywołując chorobę zwaną wągrzycą. 
Po spożyciu mięsa zawierającego wągry, w jelicie człowieka pasożyty przeobrażają się w postać tasiemca dorosłego. Objawy zakażenia to najczęściej bóle brzucha, nudności, wymioty i ciągłe osłabienie. Do zakażeń Tasiemcem (Taenia) dochodzi przez spożycie niedogotowanego lub surowego mięsa wieprzowego, lub wołowego zawierającego wągry. 

Włosogłówka ludzka (Trichuris trichiura) wywołuje chorobę trychocefalozę (włosogłówszczycę). Na włosogłówczycę można zachorować w każdym wieku, jednak częściej chorują dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Objawy w przypadku intensywnej inwazji to bóle brzucha, brak apetytu, śluzowa biegunka czasami z krwią, zawroty i bóle głowy, spadek masy ciała, stany nerwicowe, bezsenność, osłabienie, objawy skórno-alergiczne, bladość skóry. U dzieci zakażenie włosogłówką może być przyczyną zahamowania wzrostu oraz opóźnionego rozwoju poznawczego.

Węgorek jelitowy, pasożyt wywołujący chorobę zwaną węgorzycą. 
Larwy węgorka wnikają przez skórę. Zakażają się nimi często osoby chodzące boso lub pracownicy pracujący bez zabezpieczenia na terenie zanieczyszczonym fekaliami ludzkimi. Po wniknięciu przez skórę larw węgorka (stopy, pośladki) powstają zmiany skórne. Zmiany te mają charakter rumieni wędrujących, powodujących swędzenie, znikających w ciągu kilku godzin lub kilku dni. Czasami inwazji węgorka towarzyszą zmiany w miąższu płucnym, które mają charakter ognisk bronchopneumonicznych. 
Niewielka inwazja węgorka daje dyskretne powierzchowne zmiany w jelicie cienkim.
Rozległe i głębokie zmiany występują w intensywnych inwazjach i mają charakter rozległego nieżytu z owrzodzeniami. 
Przy inwazji węgorka może wystąpić eozynofilia, czasem nawet bardzo wysoka (do 50%), oraz rumieniowe zmiany skórne. Objawy ze strony jamy brzusznej to bóle w nadbrzuszu, nudności, brak apetytu, biegunki, ogólne złe samopoczucie.

Możliwe odchylenia od normy

U zdrowego człowieka powyższe pasożyty nie występują.